Reactie op Chris Klomp
Vandaag, op 14 mei, schrijf ik een korte reactie op het artikel van Chris Klomp: Overheid faalt weer in bescherming tegen complotdenkers - Chris Klomp. Midden in zijn verslag wordt mijn naam opnieuw genoemd, ditmaal in de context van de suggestie dat ik al maandenlang in mijn eentje aan het radicaliseren zou zijn.
Ook wordt gesteld dat ik Niels Hoekman zou hebben overgehaald om naar de voetbal van zijn kinderen te gaan. Maar is het werkelijk zo zwart-wit? Of ligt het, Chris Klomp, misschien toch een heel stuk genuanceerder?
Het begin van onze relatie
Ik ontmoette Niels in een periode waarin we beiden geïnteresseerd waren in het blootleggen van misstanden. Via het internet vonden wij elkaar: niet vreemd, want ik was al langere tijd bezig met het analyseren van de rol van complotdenker en crimineel Sven Hulleman. In mijn onafhankelijke onderzoekjes kaartte ik onder meer een door justitie verwijderde video aan, waarin Hulleman samen met Lange Frans sprak over het vermeende misbruik van Joris Demmink.
Er ontstond een vriendschappelijke connectie tussen mij en Niels. We herkenden in elkaar de behoefte om onrecht aan te kaarten, en bovendien konden we elkaar daarin versterken. Via Niels kreeg ik toegang tot veel informatie met betrekking tot de zaak-Demmink. De start van onze relatie verliep dan ook, in eerste instantie, liefdevol en gelukkig. Persoonlijk had ik juist het gevoel dat ik positief bijdroeg aan zijn mentale welzijn, ook al zag hij zijn kinderen op dat moment slechts enkele uurtjes per week.
Toenemende druk van buitenaf
Onze band veranderde toen onze samenwerking en relatie steeds meer als bedreiging werd gezien door bepaalde partijen. Op internet volgden lastercampagnes en gerichte treiterijen. De aanvallen werden zó intens, dat je je oprecht gaat afvragen: hoe lang blijft dit binnen een relatie nog goed gaan?
Wel zal ik nooit ontkennen dat er in onze relatie ook momenten zijn geweest waarop ik mij zeer onveilig heb gevoeld. Maar ondanks die momenten zag ik persoonlijk ruimte voor verbetering, juist vanwege de sterke onderlinge band: een band die hem, naar mijn mening, dichter bij zijn kinderen had kunnen brengen.
Het moment bij het voetbalveld
In de dagen voorafgaand aan het incident waar Klomp op doelt, had ik de kinderen van Niels tweemaal gezien. De manier waarop zij zich naar mij uitten, raakte mij dan ook diep. Terwijl ik dit schrijf, staan de tranen dan ook in mijn ogen, want uiteraard had ik oprecht gehoopt op een betere uitkomst. De band met zijn kinderen was er dan ook vrijwel direct.
Het besluit om tóch naar het voetbal te gaan ontstond nadat Niels en zijn ex-vrouw in conflict raakten. Tot onze verbazing kwam zij op een dag de kinderen ineens niet meer brengen, uitgerekend op een datum die voor hem en zijn familie van grote betekenis was. Een familiedag vol symboliek.
Vanaf dat moment escaleerde de situatie volledig. Niemand begreep waarom de moeder ineens besloot de kinderen weg te houden. Daarop volgde een publieke online oorlogscampagne, waarin ieders naam werd genoemd. Volgens Niels was er geen andere manier meer om de situatie onder de aandacht te brengen, omdat jeugdzorg altijd partij zou hebben gekozen voor de moeder.
De online bekendmaking die volgde leverde hem een extreme sanctie op: Niels mocht zijn kinderen twee weken lang niet zien, omdat hij een privégesprek met zijn ex had gepubliceerd. Een wrange maatregel, zeker gezien het feit dat het juist de moeder was die op eigen initiatief besloot de kinderen thuis te houden, onder het voorwendsel dat Niels niet duidelijk met Jeugdzorg had gecommuniceerd over het verzetten van het oorspronkelijke omgangsmoment.
Jeugdzorg stelde dat wijzigingen per e-mail moesten worden vastgelegd, terwijl eerder was aangegeven dat beide ouders dit onderling mochten regelen. Toen we dit later voorlegden aan Jeugdzorg, beweerden zij dat die eerdere boodschap niet klopte.
Mijn rol op die dag
Thuis besloten we, na overleg, toch naar het voetbalveld te gaan. Het was tenslotte een openbaar terrein. Wat ik thuis vooral zag, was een man op het randje van instorten: iemand die zijn frustratie hevig op mij afreageerde omdat hij simpelweg niet meer wist wat hij moest doen. Ik wist: als hij zijn zoon niet even mocht zien, al was het maar vanachter een hek, zou hij mentaal breken. De vraag is dan ook: kunt u mij dat werkelijk kwalijk nemen?
De politie en het vermeende contactverbod
Toen wij aan de zijlijn stonden, belde de ex-partner van Niels direct de politie. Agenten kwamen ter plaatse en stelden dat er sprake was van een contactverbod. Dat zou volgens hen blijken uit een e-mail van Jeugdzorg. In mijn verwarring en respect voor gezag ben ik daar op dat moment in meegegaan.
De dag erna ontdekte ik echter dat er helemaal geen sprake was van een juridisch contactverbod. Zo’n maatregel kan alleen worden opgelegd door een rechter, niet via een e-mail van een instelling. De politie ging dus haar boekje te buiten. Het voetbalveld is dan ook een openbare plek, en er was op dat moment geen enkele juridische grond om Niels hier te straffen. Jeugdzorg schoof wat mij betreft ook de eigen verantwoordelijkheid voor de chaos van zich af.
Evaluatie bij Jeugdzorg
Na twee weken vol verdriet en drama zaten wij samen bij Jeugdzorg aan tafel. Ik sprak daar mijn ongeloof uit over de zwaarte van de sanctie. Dat hij een afspraak niet goed via e-mail zou hebben doorgegeven, vond ik buitenproportioneel.
Ik wees hen dan ook op het gebrek aan oog voor de persoon achter het dossier. Mensen met ADHD, wat bij Niels vermoedelijk speelt, hebben aantoonbaar meer moeite met structuur, regeltjes en digitale communicatie. De rigiditeit van het systeem vormt voor hen juist een extra obstakel. Ja, ouders mochten onderling afspraken maken: maar dat verklaart nog steeds niet waarom de moeder besloot de kinderen niet te brengen.
Een relatie die zijn afgrond bereikte
Persoonlijk kan ik uiteraard niets zeggen over het huwelijk dat Niels met zijn ex-partner heeft gehad, behalve dat ik binnen onze relatie altijd heb geprobeerd haar naam zoveel mogelijk buiten de discussie te houden. Alleen wanneer er sprake was van onrecht, benoemde ik haar, uit principe en niet uit rancune. Ik vond niet dat wij maar moesten bezwijken voor machtsmisbruik zoals ik dat zelf heb ervaren.
Dat iemand vergeet een e-mail te schrijven is nog geen reden om afspraken niet na te komen. Al kan ik mij ergens voorstellen dat de lastercampagnes en het constante online treiterijen wellicht bijdroegen aan de onveiligheid die zijn ex-partner op dat moment heeft ervaren.
De momenten met zijn kinderen waren altijd liefdevol, maar buiten die momenten om wil ik eerlijk toelichten dat ik van mening ben dat Niels liefdevolle hulp nodig heeft. Ik heb niet het gevoel dat iemand nog tot hem doordringt, en ik zie dat hij momenteel geen grip meer heeft op de werkelijkheid.
Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal. In de dynamiek van een toxische relatie die onder grote druk stond, had ik misschien eerder moeten opstappen. Niet omdat Niels een slecht mens is, en ook niet omdat ik dat ben: maar omdat ik heb geleerd dat niet iedereen bestand is tegen zware materie. De onderwerpen die ik aankaartte, hebben hem misschien onbedoeld juist verder een rabbit hole in getrokken.
Een rabbit hole waarin ik niets meer kan betekenen, behalve door het schrijven van dit artikel, als verwerking, maar ook als een noodzakelijke vorm van afstand. Want wanneer mijn eigen integriteit en professionaliteit op het spel staan, moet ik die (ook) beschermen.
Ik hoop vooral dat het Niels lukt om zichzelf onder ogen te komen. En dat hij, samen met de instanties die ook hun aandeel hadden in deze tragedie, er uiteindelijk weer uit weet te komen.
En als dit mensen nu boos maakt, dan moet dat maar. Uiteindelijk wil ik mezelf in de spiegel kunnen aankijken. Helpen doe je niet door mensen tevreden te stellen, maar door eerlijk te zijn: ook als eerlijkheid pijn doet.